Jaren geleden, aan het einde van de zomer, trok er aan het begin van een vrijdagavond een enorm
zwaar onweer over Katwijk. Ik had nooit eerder meegemaakt dat regenwater de straat helemaal
blank zette, maar toen was het zover. De putten konden de enorme watermassa niet aan, het reikte
tot aan de stoeprand. Buienradar gaf aan dat de bui nog wel even aan zou houden. Zittend voor het
raam zag ik de plas tegel voor tegel de stoep veroveren. Hoewel de aanblik zorgwekkend was,
maakte ik me niet direct zorgen. Mijn toenmalige huis had een voor- en achtertuin waarin menig
litertje weg zou kunnen zakken.
Toen de bui iets begon te luwen, de lucht wat lichter werd en het water niet verder steeg ging de
telefoon. Het was mijn buurman. Die had ik niet vaak aan de telefoon.
‘Heb jij ook zoveel wateroverlast in je achtertuin?’ luidde zijn vraag. Ik antwoordde dat ik nergens last
van had, alleen dat de vijver tot de rand toe vol stond. De verklaring voor het wassende water van
mijn buurman was echter gemakkelijk gevonden. In het voorjaar had hij het groen dat hij toen nog
had, laten vervangen door tegels. Prachtige tegels, dat wel, maar water lieten ze niet door.
Zo’n hoosbui als toen was uitzonderlijk, maar het verschijnsel van heftige buien neemt als gevolg van
de klimaatverandering steeds verder toe. Voor de gevolgen van de klimaatverandering kun je je kop
in het zand steken. Misschien moet je daarvoor eerst een paar tegels verwijderen. En als je dan toch
bezig bent, is het misschien verstandiger niet je kop, maar een prachtige plant in het zand te steken.
Doe mee met Operatie Steenbreek. Niks ingewikkelds aan.